Κόντρα στο σύστημα και την υποταγή! Παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας!

«Εγώ ήρθα στούς εκμεταλλευτές

σαν δώρο θεού!

(…} Και δεν άλλαξα τίποτα.

Σβήνοντας πρόωρα από αυτόν

τον κόσμο και χωρίς φόβο

ένα σας λέω:

Φροντίστε, φεύγοντας από τον κόσμο

να μην είστε απλώς καλοί,

αλλά να αφήσετε

κι έναν κόσμο καλό!»

Μπ. Μπρέχτ: «Αγία Ιωάννα των Σφαγείων»

Οι εκμεταλλευτές στέκουν καλά. Το ψέμα έχει γερά ποδάρια. Οι αυταπάτες το ίδιο. Οι ναζί γαβγίζουν τώρα πιο δυνατά. Το καπίστρι του φόβου φαίνεται τώρα πιο γερό. Περιγελά­νε το λαό για την αδυναμία του…

Μένουν ακόμα πολλά να γίνουν…

…Αλλά 150.000 φύλλα έκτακτου «Οδηγητή» περνάνε μέσα σε μια βδομάδα από χέρι σε χέρι. Φτάνουν σε μαθητές γυμνασίων, στους σπουδαστές των επαγγελματικών σχολών, στα παιδιά στις εργατογειτονιές, στους άνερ­γους. Μιλάνε για τα ναρκωτικά. Όχι ότι είναι καλά και ότι «ένα τσιγάρο δεν πειράζει». Ταρακουνάνε, αφυπνίζουν, λένε την αλήθεια. Ότι «δεν είναι ελευθερία να ψάχνεις τη φυγή. Τα ναρκωτικά είναι καταστολή!». Όπλο για να καθίσουμε καλά, να μην φωνάζουμε πολύ. Όπλο στα χέρια του συστήματος.

Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο…

…Αλλά 1.000 νέα παιδιά περνάνε μια Κυρια­κή βράδυ όχι μπροστά στην τηλεόραση ή να ξεδίνουν από ‘δω κι από ‘κει, αλλά περνάνε το κατώφλι της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για να δουν μια εκδήλωση για τη μάχη του Στάλινγκραντ, για την Ιστορία που έγραψαν και γράφουν οι λαοί, για τη μνήμη που δεν σβήνει!

Δεν είναι ακόμα αρκετοί…

…Αλλά μια μαθήτρια δεν ανέχεται άλλο τα ψέματα που ακούει κάθε μέρα. Σηκώνεται στο μάθημα και παίρνει το λόγο. Ξεσκεπάζει τα ψέματα των καθηγητών, τις μπαρούφες, την περισπούδαστη άγνοια τους . Εκεί που της λένε μεγάλα λόγια για την ελευθερία, εκείνη ρωτάει: πώς βλέπει η ελευθερία σ’ ένα σπίτι χωρίς ρεύμα; Το σπίτι παραμένει χωρίς ρεύμα…

…Αλλά ένας εργάτης στο Λαύριο, δε δέ­χεται να του λένε οι φασίστες τι τραγούδια επιτρέπεται να ακούει. Ένας σπουδαστής της επαγγελματικής σχολής πάει το πρωί στην απεργία, δε δέχεται να ζήσει τη σύγχρονη σκλαβιά. Στον κάμπο ένα νέο παιδί – το πρωί ΤΕΙ, το απόγευμα χωράφι – ξημεροβραδιά­ζεται στα μπλόκα. Κι ένας εργάτης απεργεί επειδή σύραν στη δουλειά τον αδερφό του το ναυτεργάτη με το ζόρι. Όλοι παλεύουν: Όχι για να γλιτώσουν το τομάρι τους, μα για να ζήσουν όπως αξίζει σ’ έναν άνθρωπο του αιώνα μας.

Όλοι αυτοί δεν είναι κομμουνιστές. Μα πί­σω από αυτά βρίσκεται η δουλειά των κομ­μουνιστών, των πρωτοπόρων αγωνιστών.

Αυτό ήταν, είναι και θα είναι οι κομμουνι­στές. Πρωτοπόροι αγωνιστές. Όχι τάχα ανώ­τεροι από τους άλλους επειδή οι γονείς τους ήταν λεφτάδες ή επειδή έχουν «ελληνικό αί­μα» στις φλέβες. Όχι τσιράκια των αφεντικών, μα ούτε και υποταγμένοι δούλοι! Άνθρωποι ίδιοι με τους ανθρώπους του μόχθου και των βασάνων, που ξέρουν όμως πού πρέπει να πάνε και πώς θα φτάσουν. Στην πράξη οι πιο συνειδητοποιημένοι, οι πιο δραστήριοι, οι πιο μαχητικοί από τους καταπιεσμένους.

Αυτό θα πει πάντα μπροστά, αγωνιστής

Με ζεστή καρδιά για τους ανθρώπους της δουλειάς, με άσβεστο μίσος για τους εκ­μεταλλευτές. Μαζί τους δεν θα βρεθεί ποτέ και τίποτα που να μας ενώνει!

Ν’ αγανακτείς, να σε πνίγει η αδικία, η φτώ­χεια, η μιζέρια. Εκεί που περιφρονούν την συλλογικότητα, τον αγώνα, την οργάνωση, την αγάπη για τους ανθρώπους της δουλειάς, εσύ να μιλάς και να δρας για τη συλλογικό­τητα, τον αγώνα, την οργάνωση για τους ανθρώπους της δουλειάς.

Το μυαλό σου να φλογίζεται από τις πιο πρωτοπόρες, τις πιο βαθιά ανθρώπινες ιδέες, εκείνες που θα απαλλάξουν τον άνθρωπο από την εκμετάλλευση. Το ψέμα κι οι σάπιες ιδέες είναι δικοί σου εχθροί.

Να μελετάς και ξανά να μελετάς, να μην αρκείσαι σε όσα ήδη ξέρεις, μα και σε όσα σου λένε σαν αιώνιες αλήθειες. Το αυτονό­ητο, σε σένα να φαίνεται παράξενο και όσα στους άλλους φαίνονται αδύνατα σε εσένα να φαίνονται λογικά. Πάει να πει να αμφισβη­τείς, να μην αρκείσαι σε όσα ήδη ξέρεις, να προχωράς πάντα μπροστά!

Να έχεις καθαρό μυαλό και στερεή γνώ­ση. Ό,τι και να μαθαίνεις να μην είναι για τον εαυτό σου, μα όπλο για να αλλάξουμε τον κόσμο.

Να είσαι μαχητής. Να μην υποτάσσεσαι, να μη λυγίζεις μπροστά στις δυσκολίες και στα εμπόδια. Να κολυμπάς κόντρα στο ρεύ­μα. Έξω απ’ τη λάσπη, το ψέμα και τη συκοφαντία. Κόντρα στον τρόμο που σπέρνουν . όσοι έχουν συμφέρον να μείνουν τα πράγματα ίδια. θα πει να μη φοβάσαι τους εκμεταλλευτές και τους μηχανισμούς τους, φανερούς και κρυφούς. Να μην ξεχνάς ότι η πιο γερή.        Η ασπίδα είναι οι φίλοι και οι συνάδελφοι, οι συμμαθητές και συμφοιτητές σου. Μαζί μ’ αυτούς κανένα εμπόδιο δεν είναι αρκετά μεγάλο.

Να είσαι ακούραστος. Να μη σε τρομάζει η δουλειά μυρμηγκιού, η καθημερινή,δύσκο­λη, βασανιστική δουλειά για να αλλάξεις τις συνειδήσεις. Να μη λυπάσαι κόπους και θυ­σίες, να μην περιφρονείς καμία δουλειά, όσο απλή κι αν είναι. Να έχεις υπομονή με τους ανθρώπους του λαού και ανυπομονησία για το σύστημα της εκμετάλλευσης. Να σε τρομά­ζουν μόνο τα μεγάλα και τα παχιά λόγια και όχι οι πράξεις.

Να είσαι οργανωτής γιατί, «χωρίς οργά­νωση οι ιδέες χάνουν την αποτελεσματικότητα τους μετά τον ενθουσιασμό της πρώτης στιγμής», όπως έλεγε και ο Τσε. Πάει να πει κάθε λεπτό και κάθε ώρα, κά­θε μέρα, να παλεύεις για την οργάνωση. Στο σχολείο και στη δουλειά, στις ουρές της ανεργίας, στη σχολή και στην παρέα. Γιατί η οργάνωση είναι πλεονέκτημα και δύναμη απέναντι στους κυρίαρχους, πολλαπλασιάζει 10 φορές τις δυνάμεις των ανθρώπων και των ομάδων.

Να είναι τιμή σου που είσαι παιδί της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.

Παιδί όσων παράγουν ό,τι υπάρχει γύρω μας. Η θέση σου είναι σ’ αυτή την πλευρά. Πάντα μπροστά, αγωνιστής σημαίνει να είσαι μέλος της πιο πρωτοπόρος οργάνωσης της νεολαίας, της ΚΝΕ.

Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να ξεμπερδέψουν με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, με το ταξικό κίνημα και τους πρωτοπόρους αγωνιστές, με την ίδια την εργατική τάξη και τα παιδιά της, θα  καταλάβουν γρήγορα  ότι  γελάστηκαν. Γιατί όπου υπάρχουν κομμουνιστές, οι κυρίαρχοι δεν πατάνε σίγουρα. Οι αυταπάτες και το ψέμα δεν κρατάνε αιώνια. Το καπίστρι του φόβου δεν είναι αρκετά γερό για τους αποφασισμένους. Ο τοίχος της εκμετάλλευσης θα σωριαστεί σε ερείπια. Η εκμετάλλευση θα συντριβεί. Στα ερείπια της οι άνθρωποι της δουλειάς θα χτίσουν τη δική τους κοινωνία, χωρίς κηφήνες και αφεντικά.

Του Τάσου Γαλανόπουλου, μέλους του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ

Πηγή: Οδηγητής Μάρτη 2013